Przeszli przez bramę i weszli do jednego z wydzielonych terenów zielonych. Taki park, ot co. Dużo drzew, zieleni i takich tam. Robin spojrzał na Mayę - tak aż dziwnie tu... jak w innej bajce.

- W innej bajce? - spytała, oglądając się dookoła - Co masz na myśli?

- no wiesz, te drzewa, te kwiaty... - powiedział i spojrzał do tyłu - a tam asfalt i kurz.

- Tu jest tak spokojniej - powiedziała, idac w głąb parku - Bardzo spokojnie.

- za spokojnie - mruknął cicho idąc za nią.

-Czemu za? - spytała. Obróciła się i teraz szła tyłem, cały czas na niego patrząc.

- tak jakoś... - powiedział i spojrza na nią - nie boisz się, że się wywrócisz?

-Nie wywrócę... - zaczęła i puc, potknęłą się i leży - ...sie - zaczęła się śmiać

- wiedziałem - wywrócił oczy uśmiechając się od niej. podszeł do niej - pomóc ci wstać, czy będziesz tak leżeć?

-Pomóż - śmiała się dalej - Ja się zawsze muszę wywalić.

Pomógł jej wstać i tak ją zdeczkę za mocno pociągnął i ona tak na nim wylądowała bo się obalili. odgarnął włosy z oczu i spojrzał na Mayę - nic ci nie jest? wychodzi na to, że ze mnie też niezdara.

-Nic mi nie jest - uśmiechnęła się, lekko się przy tym czerwieniąc- Ale ty musiałeś nieźle oberwać, bo jestem ciężka - próbowala się z niego zgramolić, ale jej nie wychodziło.

- Nie jestes ciężka... - trochę niezidentyfikowany dźwięk wydał bo go nadusiła na żebra - Może lepiej nie złaź, bo mi krzywdę zrobisz... - spojrzał na nią miło.

-To mam tak na tobie leżeć - burak. Znaczy prawie.

- rób co chcesz... - powiedział - albo po prostu sie skulnij na trawę obok, co?

-Ok - skulnęła się na trawę i zaczęłą się śmiać - Możesz już oddychać?

- bez większych trudności - spojrzał na nią i lekko się uśmiechnął

-Wycieczki ze mną zawsze się tak kończą - powiedziała przepraszająco.

Spojrzał na nią - ja tam lubię wycieczki z tobą, jest kogo ratować - uśmeichnął sie miło.

-Budzisz wtedy w sobie bohatera? - spytała miło.

- coś na tej zasadzie... w sumie, lubię ci pomagać - powiedział cicho.

-To dobrze - przeturlała się na brzuch i spojrzała na niego - Bo ja lubię jak mi pomagasz.

położył się na boku i podparł głowę o rękę - to miło... z resztą, tobei pomoc była potrzebna od zawsze jeśli dobrze pamiętam - spojrzał na nią uwaznie szukając potwierdzenia.

-O tak - kiwnęła głową - Zawsze i wrzędzie. Nie panuję nad swoimi nogami.

- raczej masz kiepskie wyczucie grawitaci - poprawił ją z lekkim uśmiechem.

-To też - uśmiechnęła się - Ale przynajmniej mam wyczucie kierunku i się nie gubię :P

- no, to fakt - przyznał - są ludzi, którzy po wejsciu do czyjegoś domu nie mogą znaleźć drogi do wyjścia - powiedział.

-Mamy na myśli tego samego człowieka, prawda? - spytała z miłym uśmiechem.

Usmeichnął sie i skinął głową.

-Chociaż reasumując wszystko to ty masz więcej do roboty z ratowaniem mnie - powiedziała po krótkim namyśle.

- co tam. coś musze robić, bez ciebie bym się zanudził - uśmeichnął się miło.

-Na pewno byś sobie coś znalazł - powiedziała, pokazując mu język - jakąś bardziej rozgarniętą do ratowania np.

- e tam, mam ciebie i jest dobrze - powiedział i położył się na plecach i zamknął oczy.

-Będziemy tutaj spać? - zażartowała, też zamykając oczy.

- nie, ale możemy chwilkę poleżać - powiedział - zaraz pójdziemy do akadmeika, bo się ściamnia - dodał.

-A co z oglądaniem akademii - spytała, przewracając sięna plecy.

- jutro, albo po jutrze - powiedział.

-Niech będzie - kiwnęła głową.

- chyba, że na upór wchodzimy do środka - podniósł sie i usiadł obejmując nogi ramionami - co ty na to? - spojrzał na nią

-Wchodzimy - zachichotała - To będzie jakaś przygoda, wiesz, ciemno a my w środku.

- taa... a potem oskarżą nas o włamanie i resztę życia przesiedzimy w areszcie - uśmiechnął się.

-Nie byłoby tak źle, co? - spytała, śmiejąc się - byśmy mieli współną cele może i byś mnie ratował? - spytała podchwytliwie

- z czego lub od czego można cię ratować w pokoiku 4m x 4m ? - spytał wstając z ziemi. Spojrzał na nią i podął jej rękę oferując pomoc przy wstaniu.

Podała mu rękę - ale wiesz, wychodzi się czasem na deptak czy coś...? - zasmiała się, podnosząc się.

- w areszcie nie, w wiezieniu i owszem, ale to to raczej byśmy byli rozdzieleni - powiedział i poszeł w kierunku budynku.

-No też fakt- szła za nim wolnym krokiem - A szkoda.

Nie usłyszał jednak tego, bo się z deka zamyślił. Weszli do budynku.