Wszedł do akademii i rozejrząl się po holu.

-Wow- zdziwiła się - Ale on...duży.

- Akademia jest optycznie pomniejszona z zewnątrz - powiedział - czytałem o niej. Jest wewnątrz pięc razy tak przestronna jak widać. Nie wiem jak to zrobili, ale tu wszystko możliwe... - powiedział po chwili spoglądajac na Mayę.

Rozglądała się dookoła, oczarowana
-I...co jeszcze wyczytałeś? - spytała.

- Akademia ma podziemie... - powiedział - a tam jakąś salę, którą ponoć mieli także nasi rodzice w akademiku. Myślisz, ze my też będziemy mieć jakieś specjalne zdolnosci? - spytał.

-Wątpię - wzruszyła ramionami - Poza tym te zdolności nie zawsze były fajne... - uśmiechnęła się - I i tak nie wszyscy je mieli.

- no niby tak... choć ja uważam, że to jest coś... - powiedział - ... hmm... chciałbym cos potrafić...

-Co naprzykład? - spytała, obracając się dookoła - Ja bym chciała latać...to byłby cudowny talent!

- latanie nie do końca jest cudowne, by latać potrzebne są skrzydła - powiedział i spojrzał na nią, usiadł na schodach - a mi obojętnie. dla mnei wszystko byłoby niezwykłe, ale zwłaszcza talenty ze strefy mroku...

-Takie jak twój tata - spytała, lekko przestraszona - A skrzydła nie są złe.

- mój tata ma tylko jedno... - powiedział - ale gdyby się dąło, to chętnie połączyłbym wszystkie - spojrzał na nią tymi swoimi czarnymi-dmeonicznymi oczami ^^

-Chciałbyś być jak Pan Kai? - podeszła do niego - Ej...czy ja wiem czy to dobry pomysł.

- Chciałbym , szczerze to tak - spojrzał na nią odgarniajac włosy z oczu - mi sie serio to podoba.

- O, rozumiem - strapiła się. Usiadła sobie pod ścianą.

Spojrzał na nią i westchnął - wiem, że ... to jest dziwne, ale... tak jest - powiedział w końcu - nie powinienem tego mówić, wybacz.

-Nie, czemu? - uśmiechnęła się miło, chociaż trochę blado - Myślę, że twój żywioł wymaga od ciebie takich marzeń - zaczęła wolno - Jak jeszcze nie zacząłeś uczyć się mroku to byłeś zupełnie inny. Teraz...teraz jesteś - starała się dobierać odpowiednie słowa - jesteś poważniejszy i tak...nie wiem jak to powiedzieć. Może po prostu mroczniejszy? Ale to chyba normalne.

Pokiwął przecząco głową - jestem jednym z przypadków tak zwanych 'upadłych uczniów'. pamietasz jak w zesżłym roku nie widywano mnie przez 3 miesiące? - spojrzał na nią.

-Pamiętem - przytaknęła głową - Holly napisała mi, że bardzo się martwi i tak dalej. Kazałam cię pozdrowić...

- tak, właśnie... ale to przez to, że mnie szaleństwo też dopadło. mówiem, zę nigdy mi sie to nie przytrafiło, ale tak było. tato powiedział, że po szaleństwie nigdy nei wraca się do starego stanu psychiczego. dlatego taki jestem - powiedział - jego nigdy to nie spotkało. ale wie o tym nadzwyczaj dużo. w sumei sam uczy mroku i jest w tym dobry. powiedział, że z czasem, na przestrzeni lat, znow będę taki jak kiedyś, ale zosanie we mnie trochę tego szaleństwa. dlatego chyba tak lubię ... te dziwne zdolnosci - spojrzał na Mayę.

Patrzyła na niego uważnie przez całyczas, gdy mówił
-Szleństwo? Czyli co się dokładnie stało? - spytała po chwili milczenia.

westchnął - serio chcesz o tym sluchać?

-Tak - kiwnęła głowa.

-cóż... - westchnął - nie do końca to pamietam, to było jak agonia. krzycząłem, nie chciałem by zagaszano swiatło anwet w dzień, zacząłem widzieć rózne rzeczy, ktorych nie było, robiłem sobie krzywdę, przeklinałem, rzucąłem się na ściany. tato i mama mówili, że złamałem nawet jendo z żeber, ale się szybko zrosło - powiedział - to było jak... strach, którego nei można opisać.

-Ojej - objęła nogi rękami i oparła brodę na kolanach - To i tak dobrze, że z tego wyszedłeś.

- wieszosc umiera w agonii - powiedział, ale zdajac sobie sprawę z tego, ze to na pewno mayi nie pocieszyło zrobił dziwną minę - znaczy... eee... wybacz.

-Ty nie umarłeś - odetchnęła z ulgą i się lekko uśmiechnęła.

- no, nie. i podobno nawet nie próbowąłem - powiedział - znaczy, okalecząłem się, ale nie do tego stopnia by osbie zrobić ocś poważniejszego.

-To jednak jesteś bardzo silny psychicznie - uśmiechnęła się pocieszająco.

Skinął głową - jakbym nie był to aktualnie waliłbym głową w ścianę - wzruszył ramionami i wstał - to idziemy gdzieś czy siedzimy tu?

-Chodźmy gdzieś - podniosła się i podeszła do niego. Złapała go za rękę, uśmiechnęła się szeroko i powiedziała - Ciesze się, że tu jesteś.

- szczerze to ja też. i ciesze się że jesteś ze mną - powiedział cicho i poszli do auli.