Weszli do dużej, zielonej sali. Po bokach znajdowały się wielkie rośliny, które czasem oplatały regały z książkami.
-zielono mi - mruknęła.

- nawet bardzo - dodał - ale cóż, każda sala i każdy żywioł odznacza się innymi cechami. jest spokój, mistyka, niezależność, odwaga, wytrwałość i radość.

-Słucham? - spojrzała na niego, jakoś nieprzytomnie. Widac, że się zamyśliła.

- nie... nic, tylko tak... myślę na głos...

-A ja po cichu - zaczęła się śmiać.

Uśmiechnął sie lekko - tak, masz rację.

- Z czym znowu - zaczęła się śmiać - Oj Robin, Robin - pokręciła głową - Tęskniłam za tobą.

- serio? - spytał podchwytliwie.

-Nie, na niby - zażartowała - serio, serio.

- miło, cieszę się, że za mną tęskniłaś, bo mi ciebie też brakowało - powiedział. objął ją po przyjacielsku, znaczy, przytulił ^^'

Przytuliła się do niego
-Ale mi ciebie mocniej brakowało - powiedziała cicho.

Westchnął - w każdym razie, cieszę się, że jesteśmy przyjaciółmi - powiedział i pogładził jej plecy dłonią (tak wiesz, jak znajomy, przyjaciel, ale i tak to słodkie jak na niego ^^)

-Przyjaciółmi - powiedziała jakoś smutno - Tak, to miłe.

Spojrzał na nią - coś ci jest...?

-Nie, nic - pokreciła głową - Wszystko jest ok.

(Robin zawsze robił dziwne rzeczy jak się nikt nie spodziewał.)
Pocałował ją czule w czoło i potarł nosem o jej nos patrząc na nią - nie chcę byś była smutna.

-Przy tobie nie jestem - powiedziała całkiem szczerze.

Skinął głową - to dobrze... idziemy dalej?

-No, możemy iść - mruknęła niechętnie.

Znów spojrzał na nią badawczo - Maya, co ci leży na sercu?

-LEży na sercu - zamyśliła się - Co masz na myśli.

- nie wiem, ty mi powiedz. widzę, ze coś jest nie tak i to już od jakiegoś czasu.

-Bo widzisz - zaczela wolno - nie wiem jak ci to powiedziec - zaczęła się mieszać.

Patrzył na nią uważnie tymi swoimi oczkami.

-Ja nie chcę, żebys był tylko moim przyjacielem - wująkała w końcu.

- to powiedz mi czego chcesz - poprosił.

-Niaważne - machnęła ręką - tak o, gadam od rzeczy - w czym, jak w czym, ale w uciekaniu Maya była dobra.

- Maya - spojrzał na nią badawczo - proszę, powiedz mi.

-Ja nie chcę cię do niczego namawiać czy zmuszać - wydukała w końcu - tylko jakbys kiedys sie mogl zastanowic, no wiesz...Ja poczekam - dodała milo.

Podszedł do niej bardzo blisko i delikatnie ujął jej twarz w dłonie - Maya, ty dla mnie też dużo znaczysz - powiedział i powoli zbliżył swoje usta do jej ust. gdy dzieliły je centymetry spojrzał dziewczynie w oczy - mogę?

Kiwnęła tylko lekko głową, uśmiechając się przy tym.

Delikatnie pocałował ją. Był to pocałunek bardzo nieśmiały, ale pełen... magii.

Odwzajemnila jego pocałunek. głaszcząc go przy tym po włosach.

Po jakimś czasie lekko się od niej odsunął i oblizał wargi - my zawsze byliśmy czymś więcej jak tylko przyjaciółmi - powiedział w końcu.

-Tak myślisz? - spytała, łapiąc go za rękę - Jak nie przyjaciółmi to czym jesteśmy?

- czymś więcej - powiedział - i zawsze byliśmy - powtórzył się - zawsze razem, zawsze ci pomagałem, ty byłaś taka wesoła gdy sie pojawiałem, ja się potrafiłem przy tobie uśmiechać - powiedział i pogładził dłonią jej policzek.

-A mi było smutno jak nie było ciebie - dodała - I przez te wszystkie lata w Niemczech pisałam do ciebie listy i czekałam tylko do wakacji, az się spotkamy - dodała.

skinął głową - Maya, może i sala w akademii to nieodpowiednie miejsce na takie wyznania... ale... kocham cię.

-Uważam, że ta sala to idealne miejsce - powiedziała z wielkim bananem na twarzy - Ja ciebie tez kocham - dodala radosnie.

Uśmiechnął się, bardziej z rozbawienia niż czegokolwiek innego, ale to był szyba najszczerszy uśmiech jaki do tej pory zagościł na jego twarzy.

-Uśmiechasz się! - dzika radość - Nareszcie!

- tak, to twój wpływ - powiedział.

- To dobrze - pogłaskała go po włosach - moze za miesiąc będziesz się już śmiac? - spytała z nadzieją.

- może. kto wie. mojemu tacie pomogła mama, mi może pomożesz ty - pocałował ją w czoło.

-Nie może tylko na pewno! - porównanie do Ayu jej pochlebiło - Oczywiście jeśli chcesz - strapiła się.

- oczywiście, że chcę - powiedział i objął ramieniem - ale, chodźmy już od akademika, co?

-Dobrze - kiwnęła głową, a potem pocałowała go w policzek.

Poszli do akademika.