-Tamara, uspokój się - stanęła w obronie chłopaka i puściła rączkę walizki - On dopier oco przyjechał, a ty już go męczysz!

-Wyjątek! - powiedziała, kręcąc oczyma - To dobrze, zwracam Ci honor - dodała, podnosząc się. Może pora już iść, widać ten maluch zaraz umrze ze strachu - Nie martw się, tylko ja wyzwę Cię od półinteligentów, reszta, niczym moja siostra zaleje Cię falą słodyczy i przyjmnie jak swego - dodała, wzdychając - Czekają Cię tu szczęśliwe dni, wśród cudownych przyjaciół!

Co do określenia "maluch" to Adam jakoś nie mógł się zgodzić, ale postanowił to przemilczeć z jakiegoś... dziwnego powodu, który mógł okazać się po prostu tym, że bał się ewidentnie tej dziewczyny. Mimo, że jednak na początku naprawdę trząsł sie jak galaretka i nie mógł się przyzwyczaić do otoczenia to już powoli zaczął wykazywać swoje dziwne upodobania czy 'zboczenia'. Mianowicie: lubił czuć fizyczny kontakt z innymi ludźmi. Stanął za Sarą i objął ją dłońmi w talii. Oparł czoło o jej plecy. Trochę drżał na ciele, ale u niego to akurat było normalne.
- Przepraszam... nie chciałem jej zdenerwować... - powiedział do Sary, bo tylko ona mogła go teraz usłyszeć zważając na to, że chłopak i tak mówił dość cicho.

Nie zrozumiał słów Tamary, bo on to robił odruchowo. Dla niego nie liczyła się płeć osoby którą przytuli, obejmie, dotknie, ale grunt by ta osoba pozwoliła na takie coś. On po prostu czuje się taki wystraszony bo nie wie co inni powiedzą na to jego 'zboczenie'... ale poza tym boi się też samej Tamary.