Chłopak w końcu przestał się zachwycać sufitem i skierował swój wzrok w stronę Robina. Uśmiechnął się do niego miło i podbiegł do niego ciągnąć za sobą wielką walizkę - Hej! Miło cię widzieć! - zwołał radośnie.

- Rozchmurz się! Twój tato powiedział, że mam cię pilnować, ot co! - uśmiechnął się jeszcze szerzej.

Aaron zrobił głupią minę starając się sobie to przypomnieć - Chyba 6....

- Uśmiechnij się! - zarządził puszczając rączkę walizki i łapiąc Robina za policzki wykrzywiając jego twarz w dziwnym uśmiechu.

- Wiesz, że się tych gróźb przestałem bać 3 lata temu - uśmiechnął się tryumfalnie.

Westchnął i z nieschodzącym mu z twarzy uśmiechem usiadł obok niego nogą przysuwając do siebie walizkę.

- Że kto tu w tym gronie niby idiota? - spytał siadając jak taki żul spod monopolowego i uśmiechając się dziwnie.